Op zaterdag 3 mei 2025 was biljartvereniging Castricum (BVC) gastheer van het Nederlands Kampioenschap Grand-Prix kader 57/2 seizoen 2024-2025. Acht topkadristen hadden zich geplaatst voor de finale, die in twee poules van vier spelers werd afgewerkt. Na de poulefase werd de einduitslag bepaald door kruisfinales. Elke deelnemer moest dus vier wedstrijden spelen. Vooraf was al duidelijk dat het een lange en intensieve biljartdag zou worden. Na een kort welkomstwoord van de organiserende BVC ging het kadergeweld vliegensvlug van start en zou pas 10 uur later verstommen.
Historisch strijdtoneel in Castricum
Op 6 oktober 1799 vond er in Castricum een belangrijke veldslag plaats. Het Frans-Bataafse leger stond onder leiding van de veldheren Brune en Daendels. Zij namen het op tegen een Engels-Russisch invasieleger. In Castricum wisselden de bezetters elkaar die dag sneller af, dan een biljarter zijn keu van krijt voorziet. Uiteindelijk trokken de Frans-Bataafse troepen aan het langste eind. De vraag voorafgaand aan dit kampioenschap was, wie zich zou kronen tot de nieuwe veldheer van het Nederlandse kader 57/2. Wie zal titelhouder Marcel van Dijk, lid van biljartvereniging Castricum, opvolgen? De verwachtingen waren hooggespannen rondom Sven Nabuurs, Pieter van der Geest en Frank Diederen.
Poule A: Spektakel, verrassingen en precisie.
In de eerste ronde speelde Sven Nabuurs (Moira) zijn openingspartij tegen Patrick Jansen (BV De Hazelaar). Al na de acquitstoot lagen de ballen keurig op de kop van de tafel. Sven hield hier de ballen strak onder controle als een ware veldheer. Het publiek voelde aan dat er een unieke prestatie werd geleverd. Hoe meer caramboles Sven maakte, des te stiller het werd in de zaal. Hij zal toch niet in zijn allereerste partij in één beurt uitgaan? Patrick Jansen keek bewonderend toe en toonde zijn sportiviteit door bij fraaie caramboles, kort op de keu te tikken. Met nog 30 caramboles te gaan, lagen de ballen wat ruimer op tafel. Maar Nabuurs herpakte zich, schakelde van stormloop over naar fluwelen finesse en voltooide zijn partij alsnog in één beurt. 270 caramboles, — jawel! Ovatie! Zijn tegenstander en ook de spelers op de andere tafels toonden hun waardering. Patrick Jansen had geen passend antwoord op deze carambolekogelregen die over hem heen denderde.
Pieter van der Geest (BCS) nam het in deze ronde op tegen Willem Hummel (Krijt op tijd). Pieter begon ook voortvarend en had de ballen aan een touwtje. De zeer verfijnde technicus liet het publiek genieten van schitterende staaltjes kader 57/2. Het leek soms meer op kunst dan op sport. Na 76 caramboles miste hij nipt. Willem antwoordde met een serie van 37, maar Pieter trok in negen beurten de partij naar zich toe met een moyenne van 30,00.
In de tweede ronde trof Pieter Patrick Jansen. Het werd een prachtige partij. Beide spelers gingen vol voor de winst. Dat betekende vol op de aanval. Patrick pakte een voorsprong met een serie van 128, maar Pieter ’s vader sprak profetisch: “Let op, het is nog niet gespeeld”. En ja hoor, met een daverende serie van 108 caramboles en een moyenne van 45,00 pakte Pieter opnieuw twee matchpunten. Patrick had zich kranig verweerd, een moyenne van 36,16 is toch geen kattenpis?
Sven speelde tegen Willem Hummel. In deze partij bleek maar weer eens dat resultaten uit het verleden geen garantie zijn voor de toekomst. Gelet op de resultaten van de eerste partij was Sven de gedoodverfde favoriet. Willem moest winnen om in de titelraces te blijven. Hij maakte geen rare sprongen, zoals de bekende kat in het nauw, maar verraste vriend en vijand door de favoriet te kloppen. Een knappe prestatie. Willem met een moyenne 33,33 en een hoogste serie van 76. Sven maakte een serie van 70 en eindigde met een gemiddelde van 31,66.
De derde ronde bracht de beslissing. Pieter stond er met twee zeges het best voor, maar Sven Nabuurs en Willem Hummel zaten op het vinkentouw.
Willem Hummel moest winnen van Patrick Jansen om uitzicht te houden op eremetaal. Patrick had tot dusver twee keer verloren, en wilde nu wel weer het zoet van de overwinning proeven. Het werd dan ook een partij voor de fijnproevers. Beide spelers haalden alles uit de kast om zege op te eisen. Patrick maakte een serie van 94 caramboles, waarop Willem reageerde met een reeks van 70. Na slechts 6 beurten voegde Willem twee matchpunten aan zijn totaal toe.
De slotpartij in deze poule was tussen Sven Nabuurs en Pieter van der Geest. Alleen winst zou Sven naar de finale brengen. Voor Pieter was remise voldoende om de koning van de poule te worden. Het publiek maakte zich op voor een echte “Kaderveldslag”. André Meijer, voorzitter van de Moira uit Nijmegen, zei: “Dit zijn echte kaderwedstrijden. Erop of eronder. Ik kijk ernaar uit”. Nijmegen is onder meer bekend van de operatie Market Garden in 1944. Het doel van de veldslag, een snelle inname van de bruggen duurde langer dan verwacht. Daarom werd de slag ook bekend als: “Een brug te ver”. Zou de partij van Sven, lid van Moira, tegen Pieter ook een brug te ver zijn? Het publiek hield de adem in. Nee, geenszins. In vier beurten met een prachtige serie van 140 caramboles verzekerde hij zich van de finaleplaats.
Eindstand in de poule: 1e Sven Nabuurs, 2e Willem Hummel, 3e Pieter van der Geest en 4e Patrick Jansen.
Poule B: Grillig verloop met geniale flitsen
In de eerste ronde speelde Frank Diederen (Ricky’s Pub) tegen Hans Borst (B.V. Jacobswoude). Beide spelers kwamen niet goed in hun spel. Na 20 beurten, de limiet, was de partij nog niet uit. Hans kreeg één wedstrijdpunt voor de winst.
De partij tussen Folke Spakman (De Harmonie, Groningen) en Peter Schuitema (HBC, Hoogeveen) verliep ook niet voortvarend. Folke won in beurt 15. Peter strandde op 69 caramboles.
De tweede ronde bracht meer vuurwerk. Peter Schuitema stond in deze ronde tegenover Hans Borst. Beide spelers zetten hun beste biljartbeentje voor. Ze wilden allebei twee matchpunten bijschrijven. De zeer ervaren Hans Borst maakte in de achtste beurt de match uit.
Frank Diederen wist dat hij van Folke Spakman moest winnen om mee te blijven doen om de eerste plaats in de poule. Ook Folke wilde absoluut zegenvieren. Beide heren maakten er een zeer spannende, hoogstaande kaderpartij van. Folke maakte een serie van 88. Frank toonde zijn wedstrijdmentaliteit door direct terug te slaan met een serie van 81. De partij kon alle kanten opgaan, maar in de negende beurt pakte Frank de winst.
In de derde ronde was de spanning te snijden. Hans Borst leidde met drie punten, op de voet gevolgd door Frank Diederen en Folke Spakman met twee.
Frank had Peter als tegenstander. De jonge Limburger vertrok als een formule 1-coureur. Hij nam direct het initiatief in de partij en gaf de opgebouwde voorsprong niet meer uit handen. Peter deed er alles aan om zijn huid zo duur mogelijk te verkopen. Maar hij kon de jonge kadrist niet volgen. In slechts 10 beurten was het pleit beslecht.
De clash tussen de twee rivalen Folke Spakman en Hans Borst werd niet het verwachte spektakel. Hans, leider in het klassement, kon geen enkel verweer bieden aan het goede spel van Folke. De Groninger scoorde er lustig op los. Hans daarentegen had moeite om de caramboles te vinden. In beurt zeven pakte Folke terecht de overwinning. Voor Hans was de kans op eremetaal verkeken.
Eindstand in de poule: 1e Folke Spakman, 2e Frank Diederen, 3e Hans Borst, 4e Peter Schuitema.
Troostfinale: Taaiheid wint van talent
De strijd om het brons ging tussen Willem Hummel en Frank Diederen. De vermoeidheid sloeg toe na vier zware partijen. Zowel Frank als Willem konden niet meer hun allerbeste spel laten zien. Willem was de taaiste en won in elf beurten. De derde plaats, een verdiende podiumplek, was zijn beloning.
Grote finale: Nabuurs toont zijn meesterschap
Het finalegevecht tussen Folke Spakman en Sven Nabuurs begon stroef. Was het ook hier een gebrek aan energie of gewoonweg de finalespanning? Na drie beurten had Folke tien caramboles en Sven slechts vijf. In de vierde beurt nam Sven het heft in handen, blijkbaar had hij nog een reserve aan energie gevonden. Als een ware grootmeester dicteerde hij het tempo. De ballen? Die controleerde hij alsof hij ze zelf had opgevoed. Hij won de partij met een slotserie die menig kadrist zou doen watertanden: 265 caramboles. Folke was daarmee een ervaring rijker en een illusie armer, maar ook hij gaf Sven samen met het publiek een ovationeel applaus.
Na deze biljartveldslag mocht Sven zich kronen tot Nederlands Kampioen Grand Prix kader 57/2. Met militaire precisie, finesse en artistiek raffinement had hij het toernooi gedomineerd. Zoals Brune en Daendels in 1799 hun overwinning behaalden, zo eiste veldheer Nabuurs nu in Castricum met recht de zege op. De finaleronde leverde de volgende eindstand op:
- Sven Nabuurs
- Folke Spakman
- Willem Hummel
- Frank Diederen
- Pieter van der Geest
- Hans Borst
- Peter Schuitema
- Patrick Jansen.
Slotceremonie
Sven Nabuurs, die voor de tweede keer in zijn carrière kampioen werd in het kader 57/2 zei na afloop: “Ik heb dit seizoen met enige tegenzin 57/1 gespeeld. Ik keek hier zo naar uit, want voor 57/2 train ik al jaren en het is mijn geliefde spel. Ik heb de afgelopen weken hard getraind. Ik had echt mijn zinnen op deze titel gezet. Vandaag viel alles op zijn plek net als bij ons tafels van Wilhelmina, prachtig materiaal, een goede sfeer en een goede organisatie. Ik had gewoonweg het goede gevoel en ben een blij mens”.
De penningmeester van de BVC bedankte in zijn slotwoord alle vrijwilligers die hebben meegewerkt aan het succes van deze titelstrijd. Vervolgens bedankte hij de heren en dames voor de arbitrage. Voorts had hij voor elke speler een kort woordje van dank en waardering voor zijn sportiviteit en het getoonde spel. Piet Verhaar, van KNBB, verzorgde de prijsuitreiking. Hij bedankte de biljartvereniging Castricum voor de perfecte organisatie en complimenteerde terecht alle arbiters. Al met al weer een geslaagd evenement.
